Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Ζουμερό καλοκαίρι


Δυνατή μουσική στο αμάξι που κάνει τους αραχτούς τυπάδες στα μπαρ να γυρνούν το κεφάλι. Χέρια στην ανάταση από την οροφή του κάμπριο (του κούκλου φίλου που γνώρισες μόλις χθες) για τις πιο καταπληκτικές φωτογραφίες που θ' ανέβουν φέτος το καλοκαίρι στο twitter. Χαμόγελα λαμπερά,τα οποία λίγοι αντέχουν να θαυμάζουν (μεταξύ μας,οι περισσότεροι τα ζηλεύουν).
Δεκάρα δε δίνουμε. Είμαστε μα-ζί,με ότι και αν συνεπάγεται αυτό. Μπορούμε να γελάμε όσο δυνατά θέλουμε,μπορούμε να φωνάζουμε και να μη μας ακούει κανείς,να κάνουμε σεξ (γιατί αυτή η ζωώδη πράξη που μας προκαλεί ηδονή,έτσι λέγεται!) σε απόμερες παραλίες και να είμαστε σίγουροι ή σχεδόν σίγουροι πως κανείς δεν θα μας δει σε αυτό το ξεχασμένο,βραχώδες μέρος.
Είναι ωραίο να παίρνουμε παγωτό και πουράκια με γέμιση σοκολάτας ξέροντας πως δεν θα βάλουμε ούτε γραμμάριο. Lucky us! Να βολτάρουμε ατελείωτα και στην ερώτηση "τι ώρα είναι" να κοιτιόμαστε συνωμοτικά μην έχοντας ιδέα για την απάντηση. Να γυρνάμε αποκαμωμένοι σπίτι και να μην έχουμε κανέναν να μας περιμένει. Έχει την φάση του το άγνωστο και το επικίνδυνο. Ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη και αυτό μας εξιτάρει κόβοντάς μας την αναπνοή σε δευτερόλεπτα. Γι' αυτό και σήμερα υποσχέσου πως δεν θα γυρίσουμε πριν την ανατολή του ηλίου. Και μη σε νοιάζει που το βιολογικό μας ρολόι είναι χαλασμένο,με τα πρώτα κρύα θα το φιξάρουμε. Μέχρι τότε άφησε το στήθος σου να ρουφήξει όλο τον αέρα του κόσμου κι ας στερέψουμε από οξυγόνο. Τότε δεν θα έχει καμία σημασία,γιατί θα έχουμε ρισκάρει,γιατί θα έχουμε ζήσει,θα έχουμε αγαπήσει και δοθεί.
Γιατί είναι μαγικό να μην ξέρεις και ακόμη πιο μαγικό είναι να έχεις όλες σου τις αισθήσεις τεντωμένες περιμένοντας για την επόμενη μυρωδιά που θα επισκεφτεί τη μύτη σου,περιμένοντας για την επόμενη φωνή που θα ψιθυρίσει γλυκά το όνομά σου.
Μην τρέχεις. Στάσου λίγο και δες το καλοκαίρι που σκαρφαλώνει στην παλάμη σου,μην το χάσεις γιατί είναι ότι πολυτιμότερο έχεις,κράτά το σφιχτά αγάπή μου!

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Το ήξερα πως δεν με ξέχασες

Και καθώς περπατούσα στην παραλία με τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου να βρέχονται από το ελαφρό κυματάκι της θάλασσας,ένιωσα ένα δέος να κατακλύζει κάθε εκατοστό του σώματός μου.
Τρόμαξα όταν αντιλήφθηκα πως νύχτωσε κι εσύ δεν πέρασες από το μυαλό μου ή δεν έπιασα στα χέρια μου το κινητό να πληκτρολογήσω τον αριθμό σου κι ας μη σε καλούσα ποτέ. Ο χρόνος κυλά και δεν παγώνει ποτέ,ούτε στις άσχημες,ούτε στις όμορφες στιγμές. Η ζωή συνεχίζεται πάντα,με ή χωρίς τα άτομα που αγαπήσαμε. Οι πληγές σταδιακά επουλώνονται,άλλοτε με γρήγορο κι άλλοτε με πιο αργό ρυθμό,αλλά όλα προχωράνε και κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει να πετάξουμε την μπέρτα που συνοδεύει την θλίψη.


Κι έτσι,οι πτυχώσεις των ματιών δεν είναι πια βουρκωμένες ούτε γίνονται υγρές με το παραμικρό. Το ηλιοβασίλεμα γεμίζει χαρά το πρόσωπό μου και όχι νοσταλγία όπως συνήθιζε. Ο ήλιος μοιάζει ν' ανατέλλει πιο γαμάτος και η δύση δεν προκαλεί δάκρυα. Οι άσχημες αναμνήσεις βρίσκονται καταχωνιασμένες στο πιο βαθύ συρτάρι που δεν ανοίγω συχνά. Έχω φυλάξει εκεί όλα τα δάκρυα και τον πόνο που βίωσα το τελευταίο διάστημα. Δεν προσέχω πια τους στίχους και δεν ακούω καταθλιπτικά τραγούδια που ξυπνούν ενθυμήσεις. Τα τραγούδια υπάρχουν μόνο για να χορεύω στους ρυθμούς τους και να τραγουδώ παράφωνα κάτι βράδια ατελείωτα που δεν θέλω να ξημερώσουν ποτέ.
Άρχισα πάλι να μετρώ τα παγωτά και τα μπάνια στην θάλασσα. Να κλέβω στο τάβλι την ώρα που ο συμπαίκτης παραγγέλνει γρανίτα φράουλα και στο λεπτό επάνω να χαμογελώ τσαχπινιάρικα. Να κολυμπώ μέχρι μέσα,στη σημαδούρα και να χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ πως δεν έχω κουραστεί ακόμη. Να κάνουμε βουτιές από τα βράχια και να βγάζουμε θεσπέσιες φωτογραφίες. Να τηλεφωνώ φίλους ξεχασμένους για μουσική με κιθάρα γύρω από τη φωτιά. Να ξεκινάμε το πιοτό με σκούρο ουρανό και έχοντας ξημερώσει να κάνουμε μεθυσμένες βουτιές στην θάλασσα. Να ξεχνάμε το δρόμο του γυρισμού και να αρνούμαστε κατηγορηματικά να κοιμηθούμε. Να είμαστε τόσο αραπάκια από τον ήλιο που το αντηλιακό να είναι άχρηστο. Τα μαλλιά μας να κλείνουν εικοσιτετράωρο μέσα στο αλάτι κι εμάς να μη μας νοιάζει. Να παίζουμε κυνηγητό την ώρα του σούρουπου σαν μωρά παιδιά και να βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες με τα μοχίτο. Να πίνουμε όλη μέρα καφέδες και γρανίτες,να ξεχνάμε να φάμε. Να γοητευόμαστε από τον barman και να μαλώνουμε για το ποια θα του μιλήσει-γιατί είμαστε πολύ risky girls. Να προλαβαίνουμε το πλοίο που θα μας πάρει στο λεπτό και να υποσχόμαστε πως και του χρόνου θα είμαστε εδώ,σαν να μην έχει περάσει μια μέρα.


*μπορεί ν' άργησε το καλοκαίρι μου,αλλά ήξερα πως δεν θα με ξεχνούσε και θα ερχόταν*

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

σ' ένα τασάκι βρίσκεται σβησμένη η ζωή μας

"Είναι ξένοι αυτοί."
[Στάσου και κοίτα τους,δες τις κινήσεις των χεριών τους και τους μορφασμούς των προσώπων τους. Περπατούν και κουνούν τα χείλη τους,γελάνε ανέκφραστα και τόση ώρα δεν κοιτάχτηκαν στα μάτια αλλά το βλέμμα τους είναι στραμμένο στα άχρωμα πλακάκια που πατάνε,στο απόλυτο κενό. Περίεργοι δεν είναι; Ποιος άραγε να ξέρει πόσες πληγές προξένησαν στον εαυτό τους και πόσα τραύματα κρύβουν τα σώματά τους. Θα έπρεπε σίγουρα να ευχαριστούν τα ρούχα και τις φτηνές μπογιές στο πρόσωπο που τα καλύπτουν.]

Τα λόγια μισοειπωμένα,οι συναντήσεις τάχα για να πούμε πως έγιναν και κουβέντες που από πίσω τους βρίσκονται καλά κρυμμένα συναισθήματα χρόνων ολόκληρων. Κινήσεις με τα χέρια που καλύπτουν την αμηχανία μας και σπόντες που κανείς τάχα δεν καταλάβαινε. Η ορμητικότητα των συναισθημάτων και η ανύπαρκτη λογική δένουν κόμπο το στομάχι και οι πτυχώσεις των ματιών γίνονται υγρές μόνο που ακούω τη φωνή σου,που τολμώ να πω πως είχα ξεχάσει-το πιστεύεις; είναι θλιβερό. Τα πόδια περπατούν μηχανικά ως το περίπτερο για ακόμα ένα πακέτο τσιγάρα,ίσως και έναν έτοιμο καφέ για να βγάλουμε το βράδυ μας,και τα γέλια δυναμώνουν καθώς αυτά που συζητάμε είναι γελοία μπροστά σε αυτά που πρέπει να πούμε και βοηθούν ώστε το καταφύγιο των συναισθημάτων να μπορεί να καλυφθεί τουλάχιστον προσωρινά. Τίποτα δε με έκανε να ηρεμήσω ούτε κατάφερα να ξεχάσω. Πίστευα πως θα μπορούσα να σε απομυθοποιήσω αλλά τα "μου λείπεις" τώρα είναι πιο επιτακτικά από ποτέ. Το όνομά μου,από τα χείλη σου έβγαινε τόσο διαφορετικά και γλυκά.
Μια αγκαλιά στο τέλος,λίγο πριν οι δρόμοι μας χαράξουν διαφορετική πορεία. Μια αγκαλιά που αντικαθιστούσε σχεδόν πλήρως τα λόγια μας. Ίσως τόσα χρόνια ήταν και η μοναδική αληθινή,για λίγο μόνο μ' έκανες να νιώθω πως δεν το περνάω μόνη όλο αυτό και πως αξίζω λίγη από την αγάπη σου. Σ' ένιωθα να με σφίγγεις στα χέρια σου και ένιωθα τόσο μικρή και τιποτένια που δεν τόλμησα να σου πω. Πέρασαν κάποια λεπτά-δευτερόλεπτα,δεν ξέρω,ο χρόνος μαζί σου αποκτά διαφορετική έννοια,κι ύστερα χαθήκαμε και δε γύρισα να κοιτάξω προς τα που κατευθύνθηκες. Βγήκαν μονάχα κάτι μισοτελειωμένες φράσεις από ανάγκη,μη νομίσεις,δεν ήθελα τίποτα να σου πω. Ανάμεσα στα συναισθήματα που κατέκλυζαν κάθε κύτταρο του σώματός μου,καθώς απομακρυνθήκαμε,σ' άκουσα να περιμένεις την επόμενη φορά που θα έρθω κι ύστερα έφυγες κι εγώ μπήκα βιαστικά στο αμάξι προτού με προλάβουν τα δάκρυα.







σ' εσένα που έχω μοχθήσει,κουραστεί,πληγωθεί,πονέσει κι είμαι ακόμη εδώ
που αδυνατώ να μην υπάρχω στη ζωή σου και να μη σου μιλώ έστω και αν δε λέω τίποτα
σ' εσένα που η σχέση μας πάντα θα 'ναι μια παράνοια
και που κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει
σ' εσένα που ακόμη κι αν έχουμε πει σκληρά λόγια,μας έχουμε συγχωρήσει
που δεν θα γίνεις ποτέ παρελθόν και το μέλλον μαζί σου πάντα θα 'ναι αβέβαιο
σ' εσένα που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω
σ' εσένα που ποτέ δεν θα καταλάβω

σ' αγαπώ

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

~μέχρι το επόμενο προσωρινό τέλος

Κρίση ειλικρίνειας;
Ναι.
Είναι κάποιες φορές που μπερδεύεις την πραγματικότητα με την φαντασία.
Και κάποιες άλλες που βουλιάζεις μέσα στο ψέμα,βυθίζεσαι και φοβάσαι μη χαθείς μέσα του.

Ξέρεις προς τα πού πας;
Ναι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Είναι μια ευθεία και μετά στρίβω δεξιά και μετά μου είπαν πάλι στροφή.
Δεν,δεν,δεν έχει ποτέ ευθεία,ψέματα.

Είναι όμορφη αυτή η εποχή;
Ναι,πολύ. Αλλά όχι φέτος,όχι ακόμη.
Έχω στα χείλη μου τη γεύση δακρύων και τα μαλλιά μου δεν είναι πνιγμένα στο αλάτι.
Όχι ακόμη,ίσως αργότερα,μπορώ να ελπίζω ακόμη.



Το κουδούνι χτύπησε δυο φορές,η πόρτα άνοιξε κι η μορφή του κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. Κάθισε στον άνετο μεγάλο καναπέ δίπλα στο τζάκι με τα διακοσμητικά κεριά όπως συνήθως. Ήταν σοβαρός και δεν είχε καμία διάθεση για χιούμορ,ζήτησε ένα φραπέ μέτριο με γάλα χωρίς να ρωτηθεί. Εγώ στεκόμουν  ακόμη στην πόρτα με την έκπληξη να στολίζει το πρόσωπό μου. Τον κοιτούσα αυστηρά με ίχνος μίσους αλλά προτίμησα αυτή την φορά να μην πω τίποτα,έτσι κι αλλιώς έχουν ειπωθεί όλα. Κατευθύνθηκα σιωπηλή προς την κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ του. Ο ήχος που έκανε το μίξερ μπέρδευε τις ακατάσχετες,χωρίς συνοχή σκέψεις μου. Από τη μία θύμωνα με τον εαυτό μου που υπέκυψα και δεν μπόρεσα να τον διώξω κι από την άλλη,με δικαιολογούσα ξανά και ξανά.
Ο καφές ήταν έτοιμος και καθώς τον άφηνα επάνω στο τραπέζι,αυτός κοιτούσε τα πόδια μου επάνω από το φυσιολογικό κι εγώ κοιτούσα αμήχανα τα χέρια μου που έτρεμαν. Έβλεπα τις φλέβες μου τεντωμένες και ένιωθα τα μάγουλά μου να καίνε,σίγουρα θα είχα κοκκινίσει και μάταια προσπαθούσα να με ηρεμήσω.
Ο άλλος καναπές ήταν κατειλημμένος με κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες και κάτι ρούχα που έπρεπε να μαζέψω αλλά το ανέβαλλα συνέχεια. Στάθηκα όρθια,ελαφρώς ακουμπισμένη στο τζάκι και κοιτούσα έξω από το παράθυρο μη τολμώντας να τον κοιτάξω κατάματα.

Η σιωπή, μας έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Με τσιγκλούσε να μιλήσω για όλα αυτά που μου τρώνε την ψυχή λίγο-λίγο. Ήθελα να φωνάξω πόσο δεν αντέχω τη μοναξιά και την ίδια στιγμή έβαζα μπροστά τη γαμημένη αξιοπρέπεια και κατάπινα τα λόγια μου πριν προλάβουν να πάρουν σάρκα και οστά. Τόσο καιρό αυτός ο πόνος,το κενό που ένιωθα είχε τη μορφή του και μόνο όταν εμφανίστηκε το κατάλαβα.

έξω έβρεχε καταρρακτωδώς.ο πόνος ελάττωνε όσο ήμασταν μαζί.τα μάτια μας δάκρυζαν. οι σιωπές μας  μιλούσαν και τα λόγια μας έμοιαζαν.
τα ανείπωτα "θέλω" μας πολιορκούσαν τα κορμιά μας και εμείς μάταια αντιστεκόμασταν.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Είν' αλλόκωτη,αλλά όμορφη

Λένε πως δεν καταλαβαίνουν εκείνο το κορίτσι που κάθεται στο δεύτερο πάτωμα και έχει πάντοτε δυνατή μουσική με τραγούδια για τους λίγους. Την αποκαλούν περίεργη και ίσως πίσω από την πλάτη της να τη χαρακτηρίζουν σνομπ και ξενέρωτη κι αυτή πάντα υποκρίνεται πως δεν καταλαβαίνει και παριστάνει τη χαζή. Ποτέ δεν την ενδιέφεραν έτσι κι αλλιώς τα λεγόμενα του ενός και του άλλου,ποτέ δεν παρατηρούσε τις συζητήσεις μέσα στα τρένα και στα λεωφορεία όπως η πλειονότητα. Σκέφτεται το δικό της κόσμο και ακούει μονάχα τις δικές της σκέψεις που κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει μέσα σε αυτές.
Είναι εκείνο το κορίτσι που θα ήθελε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά τους μόνο και μόνο για να βρει τον εαυτό της,μα δεν ξέρει συντακτικό,δεν κατάφεραν ποτέ να της το μάθουν στο σχολείο. Κι ας προσπάθησε πολλές φορές εκείνη η καθηγήτρια που δε συμπάθησε ποτέ,κι ας τη μάλωσε που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη στην έκθεση,κι αυτή και άλλοι τόσοι. Δεκάρα δεν έδινε,πάντα προτιμά να χρησιμοποιεί τις δικές της λέξεις και τα ολόδικά της λόγια κι ας την καταλαβαίνουν πάντοτε οι λίγοι. Δεν της αρέσουν οι πολλοί έτσι κι αλλιώς. Την κουράζουν οι πολλές συζητήσεις,τα πολλά 'γιατί',ο πολύς κόσμος και δεν έχει αγοραφοβία αν αναρωτήθηκε κανείς.

Το ξέρω αυτό το κορίτσι,έχουμε την ίδια ψυχή και μπορώ να την καταλάβω. Καμιά φορά πιθανόν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη της και φοβάται να δείξει στους ανθρώπους πως νιώθει. Ίσως δεν τα μαρτυράει ούτε στον ίδιο της τον εαυτό και μπερδεύεται ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα,σε λάθη και σωστά,σε εσένα και σ' αυτούς. Σε όλα αυτά που προσπαθεί να αποφύγει,αλλά σφηνώνουν μέσα στο κεφάλι της και την εμποδίζουν να ξεχάσει,ίσως και να ξεχαστεί. Της προσθέτουν βάρος και τύψεις,ίσως και λίγο πόνο αναμειγμένο με ελάχιστη αγάπη. Αλλά είναι πολύ εγωίστρια,δεν καταδέχεται εύκολα τη βοήθεια των ανθρώπων που την περιβάλλουν κι ούτε λόγος να ζητήσει ένα χέρι μόνο για να μην περπατά μόνη στο σκοτάδι. Κι η μοναξιά της αρέσει. Λατρεύει να κάθεται ξύπνια τη νύχτα όπου όλη η πλάση κοιμάται και να τοποθετεί τις σκέψεις της σε μία σειρά κι ας μην τα καταφέρνει πάντα,τουλάχιστον γνωρίζει τις φορές που προσπάθησε κι ας κατέληξαν οι περισσότερες στο κενό,στο τίποτα.
Δεν θα την καταλάβεις εύκολα,θα σου δείξει μόνο όσα θέλει και όταν έρθει η στιγμή θα φύγει χωρίς να σου δώσει τις απαντήσεις που θα ήθελες και ίσως χωρίς καμία εξήγηση. Ένα βράδυ που θα έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και θα νιώθει μόνη μέσα σε κόσμο πολύ,θα πάρει τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθε και θα φύγει σιωπηλή και ίσως θα 'ναι για πάντα. Όσο κι αν διαρκεί αυτό.