Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν όλα πετούν μακριά

Μέσα στο ημίφως ως συνήθως,την βρήκα κλαμένη και απογοητευμένη να κάθεται στο παράθυρο. Από τότε που μετακόμισε σ' εκείνο το σπίτι ήταν το αγαπημένο της μέρος. Βράδυ Σαββάτου και τα μάτια της πετούσαν σπίθες. Τελευταία,νιώθει πως οι νύχτες της ταιριάζουν καλύτερα. (Τα μαλλιά της ήταν σγουρά ως συνήθως και πνιγμένα στο αλάτι και στον ήλιο που λίγο λίγο μας αποχαιρετά. Και πόσο της αρέσουν τα μαλλιά της μετά την θάλασσα,την κάνουν να νιώθει πάντα πιο όμορφη -ίσως γιατί άρεζαν σ' εκείνον.)
Ήταν αργά κι εκείνη είχε πιει πολύ παραπάνω απ' όσο μπορούσε να αντέξει. Κοιτούσε τις φυλλωσιές του δέντρου απέναντι γιατί πολύ απλά αδυνατούσε να στρέψει κάπου αλλού το βλέμμα της. Το ήξερε κι η ίδια καλά κι ας φοβόταν να το παραδεχτεί. Υπήρχαν στιγμές που τους μισούσε όλους. Όλους. Ήταν επικίνδυνη και απόλυτη. Τα άτομα που την ήξεραν καλά και μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις της ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Δεν της άρεσε ποτέ να είναι προβλέψιμη ή να την θεωρούν δεδομένη,γι' αυτό κι άλλαζε γρήγορα συμπεριφορά. Έδιωχνε όσους ενδιαφέρονταν για εκείνη και κρατούσε όσους την έφθειραν κι όσους της έκαναν τη ζωή πολύπλοκη και δυσνόητη. Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη μανία της να αγαπά ότι τη σκοτώνει.
Και έχει καιρό τώρα που φιλοξενεί στο σώμα της αρρωστημένα συναισθήματα. Τώρα όμως νιώθει αλλιώς. Οι αγάπες σταματάν να χωρούν στο σώμα της και τα συναισθήματα παύουν να είναι εγκλωβισμένα στο κορμί της. Περίμενε καρτερικά τη στιγμή που θα έφευγαν από μέσα της και τώρα σχεδόν αγγίζει τη μέρα που θα τα ξεχάσει όλα. Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που δεν θα αναπολούσε,που δεν θα της έλειπε,που δεν θα έψαχνε μέσα στη νύχτα να βρει τα κομμάτια εκείνου ώστε να τα ενώσει με τα δικά της.
Είχε φτάσει 7 το πρωί,οι άνθρωποι ξυπνούσαν να πάνε στις δουλειές τους κι εκείνη,πώς να τους πει,ότι ήταν ερωτευμένη από πάντα με τη νύχτα. Ότι ποτέ δεν φοβόταν το άδειο σπίτι,ούτε τη μοναξιά,ότι ήταν η ώρα που την κυνηγούσαν οι δαίμονες του παρελθόντος και του μυαλού της,κι εκείνη,μαζώχα είναι,πάντα υποκύπτει.


Έκλεισε την κουρτίνα,κατέβασε το στόρι και ξάπλωσε. Τα μάτια της έκλεισαν προτού το καταλάβει.

9 σχόλια:

  1. Αυτό που μερικές γυναίκες επιλέγουν τους ανθρώπους που τις βλάπτουν και όχι αυτούς που τις νοιάζονται δεν το κατάλαβα ποτέ επίσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα γυναίκας,
      αλλά θέμα του ίδιου του ατόμου και της γενικότερης κατάστασης.
      κάτι με προσελκύει πάντως σε αυτούς που φαινομενικά με "βλάπτουν".
      γενικά τις ήρεμες καταστάσεις τις βαριέμαι εύκολα
      και μάλλον φτάνω στο άλλο άκρο.

      Διαγραφή
  2. πολυ ομορφο ποστ! το απολαυσα! με συνεπηρε! το αγαπησα μπορω να πω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. και εγώ να φανταστείς δεν το αγάπησα τόσο,
      σ' ευχαριστώ πολύ :)

      Διαγραφή
  3. 'τις νυχτες που γυρευα μονος να βρω τον χαμενο εαυτο μου
    τις νυχτες που μονος γυρνουσα χωρις κανεις να με νιωσει
    τις νυχτες που σκοτωσα μεσα μου καθε παλια μου αυταπατη..'
    Μανωλης Αναγνωστακης

    πολυ ομορφο κ γνωριμο για μενα απο τα παλια, ειπαμε σου ταιριαζω :P :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτα καλύτερο από αυτό το απόσπασμα.
      φιλί!*

      Διαγραφή
  4. Καλό βράδυ, Birdy. Όλα κάποτε γιατρεύονται, επειδή όπως έχω διαβάσει σε άλλο ιστοχώρο: φτάνοντας στον γκρεμό, ή θα μείνεις εκεί, ή θα βγάλεις φτερά και θα πετάξεις. Τα φτερά θα βγούνε, απλά η μοναξιά μας, τα ξεριζώνει ή θα αφήνει να φθείρονται στον ήλιο, ξένων απαιτήσεων. Δυστυχώς αυτό το μόρφωμα πολιτισμού, δεν θα είναι ποτέ, ικανό, να φέρει την ισότητα, πνευματικά και πρακτικά, αναμεταξύ των ανθρώπων. Κάθε φύλο εξωτερικεύει συγκεκριμένη, συμπεριφορά. Ποτέ μου δεν δέχτηκα ότι η γυναίκα έχει το πάνω χέρι, όμως λατρεύω το αντίθετο μου φύλο, και αφήνω τον χρόνο να φέρει την μετάνοια εκ μέρους τους. Είναι που είμαι πολύ απλός και καθαρός, είναι που υφίσταται και γυναίκες, με σπάνιο χαρακτήρα. Φορές, όταν είμαι πεσμένος, και βγαίνω να κάνω ποδήλατο, αισθάνομαι ότι μόνο το σώμα μου, μετακινείται: το καταπιέζω να κινηθεί. Να ασκηθεί. Όμως το πνεύμα θέλει να επιστρέψει και να μείνει στο σπίτι: Στην κίνηση, έξω, παραπονιέται: που πάμε, τώρα. Έλα όμως, που αυτό το: που πάμε τώρα, αποτελεί την μόνη επιλογή, πλέον: να προσπαθούμε, γιατί δεν θα μας πάρει κανένας από το χέρι. Δεν ξέρω. Εγώ αυτό έμαθα από την ζωή. Με πόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "ή θα μείνεις εκεί ή θα βγάλεις φτερά να πετάξεις",σωστά.
      ούτε εμένα μου αρέσει να έχω εγώ το πάνω χέρι σε μια σχέση,
      κάποια πράγματα είναι εξ' ολοκλήρου δικά σας,
      και δε με ενοχλεί καθόλου αυτό.
      κάθε φύλο και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός.
      καλό βράδυ!

      Διαγραφή