Σε μια ώρα φτάναμε στον προορισμό μας. Εσύ από την αριστερή πλευρά του λεωφορείου κι εγώ από τη δεξιά. Όσα χρόνια και να περάσουν,όσο κι αν φθαρούμε,όσο κι αν σφαχτούμε τουλάχιστον αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.
Να ακούω μουσική και να ταξιδεύω με το νου σε μέρη ιδανικά. Να σκέφτεσαι πως δε σου αξίζω κι όμως να εξακολουθείς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Κι ύστερα να κοιτιόμαστε στα μάτια και να ελπίζουμε μαζί σε κάτι αόριστο και σε κάτι καλύτερο. Να κοιτώ την θάλασσα που τόσο αγαπώ κι εσύ να κοιτάς εμένα χαιδεύοντας τα μαλλιά μου. Να παίρνω από τα τσιγάρα σου γιατί εγώ ξέμεινα από λεφτά κι εσύ να γελάς με την κατάντια της κοινωνίας μας. Να σου λέω πως πνίγομαι μέσα σ' αυτή τη παράνοια και τα μάτια σου να ακτινοβολούν πόνο αναμειγμένο με ελπίδα. Να λες πως όλα θ' αλλάξουν κι εγώ να σε πιστεύω κι ας ξέρω μέσα μου βαθιά πως τίποτα δεν θ' αλλάξει. Να παραγγέλνω καπουτσίνο μέτριο με κανέλα και να πίνεις τον ίδιο καφέ μ' εμένα κι ας μη σου αρέσει ιδιαίτερα. Να ανεβαίνω στη μηχανή σου,να ανοίγω τα χέρια και να πετάμε αγκαλιά.
Είναι όλα αυτά που δεν αντέχω. Ή είσαι εσύ αυτός που δεν αντέχω. Και είναι άλλα τόσα που δε χωράνε σε καμία λέξη και δε χωράν ούτε σ' εμένα την ίδια. Είναι η κυκλοθυμικότητα κι η τρέλα που μας πιάνει. Θέλω να πάω στο Παρίσι,στο Πόρτο Ρίκο,στην Αυστρία και στα αστέρια. Και δεν θέλω να θέλω όσα δεν μπορώ να πραγματοποιήσω. Κι ας προσπαθούσα λίγο να με αλλάξω,λίγο να μάθω να μην είμαι άπληστη,λίγο να μπορούσαμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μας συνηθίσουμε. Τα βράδια μας. Τα ατελείωτα μεθύσια μας και τα ρεζίλια μας. Όλο το κέντρο μια βόλτα,με μια ανάσα. Να σου στέλνω τον αριθμό του ραδιοταξί και γυρνώντας να παίρνω μπύρες από το περίπτερο. Να έχεις γρατζουνιές στο σώμα σου από τα χέρια μου και σημάδια στο λαιμό. Θα πονέσω αν μάθω πως τα ξέχασες όλα αυτά.
Δες. Κάθομαι δίπλα σου. Με έχεις ολοζώντανη στα δεξιά σου κι εσύ κοιτάς το αριστερό παράθυρο. Και θυμώνω κι ύστερα στεναχωριέμαι κι ύστερα με ρωτάς τί έχω κι ας ξέρεις την απάντηση. Είσαι όλα αυτά που σιχαίνομαι αγάπη μου και είμαι όλα αυτά που μισείς. Στο 'χω πει και μου το 'χεις πει και μετά καταλήγαμε στο κρεβάτι με πλανόδια φιλιά.
Να ακούω μουσική και να ταξιδεύω με το νου σε μέρη ιδανικά. Να σκέφτεσαι πως δε σου αξίζω κι όμως να εξακολουθείς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Κι ύστερα να κοιτιόμαστε στα μάτια και να ελπίζουμε μαζί σε κάτι αόριστο και σε κάτι καλύτερο. Να κοιτώ την θάλασσα που τόσο αγαπώ κι εσύ να κοιτάς εμένα χαιδεύοντας τα μαλλιά μου. Να παίρνω από τα τσιγάρα σου γιατί εγώ ξέμεινα από λεφτά κι εσύ να γελάς με την κατάντια της κοινωνίας μας. Να σου λέω πως πνίγομαι μέσα σ' αυτή τη παράνοια και τα μάτια σου να ακτινοβολούν πόνο αναμειγμένο με ελπίδα. Να λες πως όλα θ' αλλάξουν κι εγώ να σε πιστεύω κι ας ξέρω μέσα μου βαθιά πως τίποτα δεν θ' αλλάξει. Να παραγγέλνω καπουτσίνο μέτριο με κανέλα και να πίνεις τον ίδιο καφέ μ' εμένα κι ας μη σου αρέσει ιδιαίτερα. Να ανεβαίνω στη μηχανή σου,να ανοίγω τα χέρια και να πετάμε αγκαλιά.
Είναι όλα αυτά που δεν αντέχω. Ή είσαι εσύ αυτός που δεν αντέχω. Και είναι άλλα τόσα που δε χωράνε σε καμία λέξη και δε χωράν ούτε σ' εμένα την ίδια. Είναι η κυκλοθυμικότητα κι η τρέλα που μας πιάνει. Θέλω να πάω στο Παρίσι,στο Πόρτο Ρίκο,στην Αυστρία και στα αστέρια. Και δεν θέλω να θέλω όσα δεν μπορώ να πραγματοποιήσω. Κι ας προσπαθούσα λίγο να με αλλάξω,λίγο να μάθω να μην είμαι άπληστη,λίγο να μπορούσαμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλον ή τουλάχιστον να μας συνηθίσουμε. Τα βράδια μας. Τα ατελείωτα μεθύσια μας και τα ρεζίλια μας. Όλο το κέντρο μια βόλτα,με μια ανάσα. Να σου στέλνω τον αριθμό του ραδιοταξί και γυρνώντας να παίρνω μπύρες από το περίπτερο. Να έχεις γρατζουνιές στο σώμα σου από τα χέρια μου και σημάδια στο λαιμό. Θα πονέσω αν μάθω πως τα ξέχασες όλα αυτά.
Δες. Κάθομαι δίπλα σου. Με έχεις ολοζώντανη στα δεξιά σου κι εσύ κοιτάς το αριστερό παράθυρο. Και θυμώνω κι ύστερα στεναχωριέμαι κι ύστερα με ρωτάς τί έχω κι ας ξέρεις την απάντηση. Είσαι όλα αυτά που σιχαίνομαι αγάπη μου και είμαι όλα αυτά που μισείς. Στο 'χω πει και μου το 'χεις πει και μετά καταλήγαμε στο κρεβάτι με πλανόδια φιλιά.
κάποιος είπε πως ο έρωτας είναι τυφλός. κι είχε δίκιο.
"Είσαι όλα αυτά που σιχαίνομαι αγάπη μου και είμαι όλα αυτά που μισείς. Στο 'χω πει και μου το 'χεις πει και μετά καταλήγαμε στο κρεβάτι με πλανόδια φιλιά."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν να το γραφω εγω...Με αγγιξε...
Καλο σου βραδυ!
Και ας μη φτάσουμε ποτέ..με μιά ανάσα να γευτούμε όλο το οξυγόνο που μας ανήκει .Έτσι,ποτέ δε θα βρούμε το τέλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκεφτούμουνα τη μουσική υπόκρουση να προσθέσω ,αλλά όλο το κείμενο σου έχει μια ιδιαίτερη αναδιόμενη μελωδία _δν χρειάζεται τίποτα άλλο
:) γειά :*
παθιασμενη αναρτηση! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλακιααα
Αχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ.... δεν μπορώωωωωωωω... όποτε σε διαβάζω σε απολαμβάνω τόσο, μα τόσο, μα τόσο πολύυυυυυυυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήμ'αρεσουν οι ερωτες. οι μεγαλοι, αυτοι που συνοδευονται παντα απο μια καταστροφη.. γιατι μεχρι να φτασεις εκει εχεις ζησει τοσα πολλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο την αλλη ομως υπαρχουν κ οι μεγαλοι ερωτες που ηταν μονο στο μυαλο μας, στην πραξη τα πραγματα ηταν διαφορετικα κ η καταστροφη δεν αξιζε τον κοπο.. αλλη συζητηση βεβαια, αλλα το σκεφτηκα συνειρμικα!
φιλια!
απλα υπεροχο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήνομιζω πως τα κειμενα σου κρυβουν μια μαγεια που με ταξιδευει!
σε φιλω :))
Ο λόγος σου λειτουργεί σαν μουσική, κορίτσι. Η χαρά των ματιών μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου!!
σας ευχαριστώ για τα σχόλια ξεχωριστά πλάσματα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι συγχωράτε με που δεν απαντάω πάντοτε :)
^_^
ΔιαγραφήΣιγά το πρόβλημα :-P