Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

(ίσως) δε λείπουν τόσο

Μου λείπει εκείνη η θέα του τελευταίου ορόφου ενώ έπαιρνα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο.
Μου λείπει να σπάει την ησυχία το αδέσποτο σκυλί. Μου λείπουν και τα λιγοστά φώτα στα σπίτια.
Η ζεστασιά και το αγαπημένο τζάκι. Μου λείπουν τα χαμογελαστά πρόσωπα γύρω από το τραπέζι και τα πολλά άτομα στο σπίτι.
Μου λείπεις εσύ. Κι εσύ. Κι εγώ. Μα όχι εμείς.


Τώρα όμως,ένα 'έτσι' να κάνω βλέπω θάλασσα. Και δυο τετράγωνα πιο κάτω μένει κάποιος που δεν είσαι εσύ.
Τώρα δε χρειάζεται να ξενυχτήσω πάνω από τόμους βιβλίων και το λαμπατέρ γραφείου είναι μόνο για διακοσμητικό.
Τώρα έμαθα να λέω 'όχι' όπου πρέπει. Τώρα μεγάλωσα λίγο παραπάνω και σα να ξέρω κάπως καλύτερα.
Τώρα οι καφέδες είναι σαν να περιέχουν μέσα λίγο αλκοόλ που με κάνει να μιλώ περισσότερο και οι νύχτες πια,
είναι μόνο δικές μου και δεν τις μοιράζομαι με ανεπιθύμητους.
Και οι καβγάδες μοιάζουν με κακή ανάμνηση και η βραχνιασμένη φωνή που τόσο μ' αρέσει,είναι από το χθεσινό hangover και όχι επειδή τσίριζα από τα νεύρα μου.
Τώρα τα πρωινά μπορώ να κοιμηθώ μέχρι αργά,τα απογεύματα να ξεχαστώ σε κάποιο καφέ και τα βράδια να συνεχίσω να μυρίζω τον έρωτα στην πόλη με αλκοόλ και πολύ πάθος.




Και ξέρω πως σ' αυτές τις γιορτές τίποτα δεν θα μου λείψει τόσο!

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Το τώρα και το "θα"

Κάποτε οι αγάπες παύουν να χωράνε στα σώματά μας. Τις αφήσαμε εκεί εγκλωβισμένες για καιρό και όπως αποδείχτηκε δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια γαμημένη συνήθεια. Τα συναισθήματα έπαιζαν κρυφτό από την πρώτη ως και την τελευταία στιγμή. Ώσπου στριμώχτηκαν μέσα στα κορμιά μας κι άρχισαν να ασφυκτιούν. Δεν άφηναν χώρο να μπει κανένας άλλος στη ζωή μας. Κάποτε οι αγάπες έτρεξαν να ελευθερωθούν. Πριν τις σιχαθούμε εντελώς. Πριν καταστρέψουμε τα σώματά μας και πριν καταλάβουν οι άλλοι,την παράνοια στο βλέμμα μας. Φοβάμαι πως δεν έμειναν πολλές αναμνήσεις. Φοβάμαι πως η μερά που θα σε ξεχάσω,πλησιάζει.



ας είμαστε ρεαλιστές.

σε λίγο θα είμαστε/θα είμαι τόσο αναίσθητη που όλα θα περνούν από δίπλα μου και τίποτα δεν θα έχει τη δύναμη να με αγγίξει.
θα συμπεριφέρομαι άσχημα σε όσους δεν το αξίζουν γιατί μόνο αυτοί θα 'ναι κοντά μου όταν τους χρειάζομαι.
σε λίγο θα ερωτεύομαι και δεν θα το μαθαίνω ποτέ από φόβο μην πληγωθώ.
θα αποκλείω με την πρώτη ματιά και οι δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες θα 'ναι σκέτες παρωδίες.
θα περπατώ και δεν θα κοιτώ γύρω μου. δεν θα ακούω τα σφυρίγματα και δεν θα βλέπω την ομορφιά που απλώνεται.
θα συνηθίσω στο μίσος και την κακία και θα τους απωθώ όλους από κοντά μου.
και το χειρότερο αγάπη μου ξέρεις ποιο είναι;
πως πια δε θα με νοιάζει.
τόση αναισθησία.
νιώσε.






Δώσε μου τα χέρια σου. Κράτησε μακριά τα ψέματα. Χάρισέ τα σε αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν.
Βρες λέξεις για να γεμίσεις τυχόν κενά.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

είναι τα Άτομα

Υπάρχουν και αυτοί που θα είναι εκεί για εσένα πριν καν τους το ζητήσεις. Που θα σε δεχτούν για αυτό που είσαι χωρίς να προσπαθήσουν να σε αλλάξουν. Που θα σε στηρίξουν και θα σε καταλάβουν με ένα τους βλέμμα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε. Που θα βγείτε με μοναδικό σκοπό να μη γυρίσετε σπίτι ώσπου να βγουν οι πρώτες αχτίδες ηλίου. Που θα πείτε μικρά ψέματα σε τρίτους για να καλύψετε τις χαζομάρες σας. Που μαζί θα κάνετε κούνια και θα φάτε μαλλί της γριάς σαν τα πεντάχρονα. Που θα εξομολογηθείτε τους φόβους και τις ανασφάλειες σας,θα μοιραστείτε τα αδύνατά σας σημεία και θα ξέρεις πως δεν θα σε χτυπήσουν εκεί που πονάς. Είναι αυτά τα άτομα που θα μοιραστείτε πολλές τρέλες και που στις βλακείες που θα κάνεις θα σου πιάσουν ζεστά το χέρι και θα σου πουν πως "δεν πειράζει,είναι της ηλικίας μας".
Άτομα που είναι ακριβώς όπως τα έψαχνες,στα ίδια σταθμά μ' εσένα και που στα μάτια σου μοιάζουν πελώρια και θαρραλέα,κι ας μην είναι ακριβώς έτσι. Που αισθάνεσαι γι' αυτούς,όπως ακριβώς κι εκείνοι για 'σενα. Και κάνετε όνειρα μεγαλεπίβολα και ονειρεύεστε τις παράλληλες ζωές σας σε λίγα χρόνια και μένετε ξύπνιοι να θαυμάσετε τ' αστέρια μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Και μαζί τους δε νυστάζεις ποτέ και θες να πεις κι άλλα,ώσπου να ζαλιστείς από την αυπνία,ώσπου τα μάτια να θολώσουν από τον καπνό. Είναι τα άτομα που σ' αγαπάνε χωρίς να στο πουν αλλά στο δείχνουν με την κάθε ευκαιρία.
Όπως με ένα φιλί στο μέτωπο ή με μια αγκαλιά από εκεί που δεν το περιμένεις. Μαζί τους νιώθεις ολόκληρη,ποτέ μισή.
Είναι τα άτομα που ολοκληρώνουν τις φράσεις σου και καταλαβαίνουν τα ψέματα που λες στην προσπάθειά σου να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Που θα σου πουν την αλήθεια όσο σκληρή κι αν αυτή είναι.



-Ναι. Αλήθεια υπάρχουν. Σου το είχα πει άλλωστε.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Τα απρόοπτα μας μωρό μου

Το στόρι ανεβοκατεβαίνει συνέχεια και το παράθυρο μένει πάντα ανοιχτό να φεύγει ο καπνός. Τα πεταμένα κουτάκια μπύρας στο τραπέζι και η στάχτη στα πλακάκια μαρτυρά πως ακόμα υπάρχει ζωή εκεί. Τα "έχω" και τα "δεν έχω",είναι πλέον φανερά. Κι αν με χτυπήσεις ώσπου να ματώσω,θα τρομάξεις όταν δεις πόσο αλκοόλ ρέει στις φλέβες μου. Τραγουδάς με την κιθάρα και δε σ' ακούω. Είσαι δίπλα μου αλλά απέχεις χιλιόμετρα.
Τα μηνύματα είναι πάντα μετά τις δύο. Όταν τίποτα δεν θυμίζει πως είμαστε νηφάλιοι και τα λόγια είναι μεγαλειώδη και τρομακτικά. Το κοντέρ στο αμάξι δείχνει να πλησιάζει τα 180 και το παράθυρο, σαν αυτόματο,ανοίγει διάπλατα με μια κίνηση.
Και κάπως έτσι αρχίζεις να αναπνέεις ξανά. Βλέπεις,τίποτα δε μας κρατά κι οι αλυσίδες που νομίζαμε,αποδείχτηκαν κλωστές. Μόνο εμείς μας κρατάμε και οι ηλίθιες σκέψεις μας. Αρχίζεις να γλυκαίνεσαι με όσα μέχρι πρότινος μισούσες.
-Γιατί;
-Έτσι.
Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση σ' όλα τα γιατί του κόσμου. Γι' αυτό μη με ξαναρωτήσεις και μην αναρωτηθείς για τίποτα. Θα κλείσω την πόρτα ορμητικά αλλά εσύ μην φοβηθείς από το μίσος που δεις στα μάτια μου. Είναι επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θα προχωρήσω και στα ακουστικά θ' ακούω μόνο παράσιτα και η μουσική θα είναι ανύπαρκτη και ανούσια τότε.

Αφιερωμένο στις πολύχρωμες σκιές μας. Στις βόλτες και στα "πάμε για ένα ποτό" και τελικά καταλήγαμε ως τις 6 το πρωί για ρετσίνες και να μας διώχνουν οι καημένοι καταστηματάρχες. Και κάπως έτσι όλα τελείωσαν,πριν ακόμα αρχίσουν.
Ξύπνησα με ένα κουτί λουκουμάδες καραμελωμένους με μερέντα στο κομοδίνο κι ένα σημείωμα που έκαψα χωρίς δεύτερη σκέψη.


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Οι νύχτες και οι μέρες των μελλοντικών σου αναμνήσεων

Ένα βράδυ βγάλαμε τα σκούρα ρούχα που συνηθίζουμε να φοράμε και ντυθήκαμε μέσα σε φανταχτερά και πολύχρωμα-αυτά που σιχαινόμαστε. Δεν υπήρχε κανένα σενάριο και τίποτα προγραμματισμένο. Τζιν λεμονάδα,μουσικές εκκωφαντικές,αστράκια και καρδούλες,μόνο αυτά. Πιστέψαμε ξανά στα θαύματα,στον έρωτα,στον αυθορμητισμό και στις ιστορίες με happy end. Ήταν όλα πιο απλά και ήρεμα από ποτέ. Τα σκηνικά ήταν διαφορετικά και τα κουστούμια που φορούσαμε ήταν σε μεγαλύτερο νούμερο χωρίς να χρειαστεί να στριμωχτούμε μέσα σε αυτά. Κοίτα πως αλλάζουν οι καταστάσεις,αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα,οι άνθρωποι. Παράξενο αλλά αν το δεις και από την θετική του μεριά είναι συνάμα γοητευτικό.

Κι ύστερα δεν θυμάσαι γιατί πίνεις,ποιον πας να ξεχάσεις και ποιον θες να γυρίσεις πίσω σ' εσένα. Η γαμάτη αίσθηση του "πίνω για 'μενα" και του "όλα μοιάζουν μάταια και δεν έχουν σημασία"-θα 'θελα να διαρκούσε λίγο παραπάνω. Κι ύστερα μια πρωινή βόλτα με κοντομάνικο για μπουγάτσα. Να κρυώνω και να μη βάζω ζακέτα. Ο ουρανός είναι γαλάζιος,όχι μπλε. Τα σύννεφα στολίζουν ένα μέρος του ουρανού αλλά αποφεύγω να τα κοιτώ. Υπάρχουν μόνο για να τα χαζεύεις,να φαντάζεσαι και να παίρνεις αποφάσεις και δεν αρμόζουν σε τέτοιες ώρες. Ο ουρανός δεν έχει όρια,ούτε και η θάλασσα. Κι ας τη βλέπω κάθε μέρα,δεν τη βαριέμαι ποτέ. Γεμίζω θάλασσα και αέρα τα πνευμόνια μου,ίσως και λίγο καυσαέριο από τα αυτοκίνητα,μα όχι τσιγάρο.

Είναι η ζωή που τόσο καιρό καταδίκασες τον εαυτό σου να μη ζει μηρυκάζοντας το παρελθόν.