Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

μόνο μία φορά~

Μπαίνω σε παλιές ψυχολογίες που μάλλον έκαναν τον κύκλο τους και τώρα επανήλθαν. Το χθες με το σήμερα δε μοιάζουν. Έξω ο καιρός είναι μουντός κι εγώ κάνω άσκοπες -ή και όχι τόσο- βόλτες με τα γυμνά μου πόδια στα παγωμένα πλακάκια. Δεν ακούω τραγούδια με τσιριχτές φωνές και δεν κάνω νευρικές κινήσεις. Σκέφτομαι τις λίγες αναμνήσεις που μου χάρισες μόλις πριν λίγες ώρες μέσα στη βροχή. Όταν το χέρι σου με απέτρεψε από το να ανοίξω την πόρτα της πολυκατοικίας και τα χείλη σου ενώθηκαν πριν το καταλάβω με τα δικά μου. Είναι που αλλάζω,αλλάζεις,αλλάζουμε. Που ο χρόνος κυλά και επουλώνει τις πληγές,λίγο λίγο ξεχνάμε και κοιτάμε μπροστά,μόνο μπροστά. Κι αν τύχει και με πάρει από κάτω ξέρω πως να με κάνω καλά,μ' έμαθα πια.
Κάποια τραγούδια πάντα όταν θα τ' ακούω θα μου λύνονται τα γόνατα και θα νιώθω όπως τότε και θα σκέφτομαι εσένα,εμένα κι εμάς. Γιατί οι δρόμοι γράφουν ονόματα και τα άτομα έχουν τίτλους. Γιατί πάντα κάτι θα υπάρχει και πάντα κάτι θα 'χω να θυμάμαι. Θα θυμάμαι το τότε,θα νοσταλγώ και θα γελώ πνιχτά και κανείς άλλος δεν θα το μαθαίνει. Ούτε μεθυσμένη δεν θα μιλώ. Γιατί κάποια τα έχω κρατήσει μονάχα για 'μενα. Κάποια στιγμή κάπου θα σε ξαναδώ. Και θα σου χαμογελάσω και θα μου χαμογελάσεις πίσω σαν να μην πέρασε μέρα,σαν να μην έγινε τίποτα και τα αισθήματα μας θα επανέλθουν. Πάντα κάπου θα υπάρχεις και πάντα με ένα σου τηλέφωνο θα μου βγάζεις όλη τη σαπίλα που νιώθω μόνο που θα ακούω την φωνή σου -αλήθεια πώς το κάνεις; -. Γιατί κάποια πράγματα τα νιώθεις μόνο μία φορά,όχι δύο,όχι τρεις,μία. Γιατί εσύ είσαι μοναδικός,όπως κι εγώ,όπως κι εμείς.


φοβάμαι μόνο μήπως συνηθίσω έτσι,πάντα από μακριά να σ' αγαπώ.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

(όλοι) χανόμαστε κάποτε.

Η θέληση μου να φύγω έχει γίνει πλέον α ν ά γ κ η. Είναι σαν κάποιος δεύτερος εαυτός να με διατάζει για ένα ταξίδι. Θέλω να πάω σε μια χώρα που κανείς δεν θα με αναγνωρίζει,που κανείς δεν θα μπορεί να καταλάβει τι λέω και δεν θα διακρίνει κανένα συναίσθημα στα μάτια μου. Το βλέμμα μου θα είναι πάντα παγωμένο και τα χαμόγελα μου ζεστά όπως συνηθίζουν πάντα να είναι. Δεν θα ζω υπό προυποθέσεις και δεν θα αναπνέω σάπιο αέρα. Δεν θα χρειάζεται να απολογούμαι και το κινητό να γίνεται δεύτερο δέρμα μου. Δεν θα έχω να παλέψω με κανέναν παλιό έρωτα και δεν θα πονάω για παλιές κατεστραμμένες φιλίες που διαλύθηκαν μέσα στο χρόνο. Και ο χρόνος πλέον δεν θα έχει τη δύναμη να με φθείρει γιατί  θα είναι όλος δικός μου να τον διαχειριστώ όπως εγώ θέλω.


[Κι εμείς; Εμείς δεν θα υπάρχουμε πια. Ούτε ως ανάμνηση. Ούτε ως δάκρυ. Δεν θα ανατρέχουμε σε παλιά μηνύματα και δεν θα βλέπουμε παλιές φωτογραφίες -κάπου στη μετακόμιση θα χαθούν. Γιατί αισθάνθηκα προδομένη που δε με πίστεψες και δε με εμπιστεύτηκες,που δε με έμαθες ποτέ ουσιαστικά κι ας με ήξερες τόσο καιρό. Έλαβα σάπια και κάλπικα συναισθήματα και σου έδωσα σημασία περισσότερη απ' όση έπρεπε. Δεν αξίζεις τελικά να βρίσκεσαι στη ζωή μου.]


Και κάπως έτσι θα χαθούμε,όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα έχουμε ξεχάσει ο ένας τη μορφή του άλλου,αυτή που μέχρι χθες λατρεύαμε. Δεν θα θυμάμαι πως γελάς,πως κλαις,πως αγαπάς,πως νευριάζεις. Απλά θα κάνω πως δεν υπήρξες ποτέ στη ζωή μου και αργά ή γρήγορα θα σε προσπεράσω.



Βλέπω αυτή τη στιγμή να πλησιάζει απειλητικά επάνω μου και φοβάμαι.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

οινόπνευμα και νικοτίνη

Βγαίνω στο μπαλκόνι για ένα βιαστικό τσιγάρο,πολύ βιαστικό και γρήγορο. Αναπνέω ομίχλη και δε βλέπω καλά. Σκέφτομαι πόσες καρδιές χτυπούν χωρίς κανένα λόγο και ελπίζουν σε κάτι που είναι σχεδόν απίθανο. Είναι έγκλημα να καρδιοχτυπάς για κάτι που είναι νεκρό και σε καμία περίπτωση αμοιβαίο. Δεν το αντέχω αυτό. Δεν αντέχω ούτε τις πολλές ερωτήσεις και όσους κρίνουν χωρίς πράγματι να ξέρουν. Δεν αντέχω τα πισωγυρίσματα και τον τελευταίο καιρό τα γεύτηκα όσο δεν πάει άλλο.
Αποφάσεις που διαρκούν μέχρι το επόμενο βράδυ. Ένα μεθύσι δρόμος. Τα τηλεφωνήματα είναι πάντα μετά τις 3 όταν τίποτα δεν θυμίζει τη νηφαλιότητά μας. Οι καβγάδες και τα ξεσπάσματα σε λάθος άτομα και μετά οι συγγνώμες,οι ανούσιες και χαζές που δεν πείθουν κανέναν. Κάθε βδομάδα το ίδιο παραμύθι πλασάρουμε και στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κάθε ξημέρωμα. Τα πρωινά με δυο μάτια λαμπερά να με κοιτούν,είναι πια σκέτη ουτοπία και μοιάζει τόσο μακρινό σαν να το έζησε κάποια άλλη αυτό κι όχι εγώ. Δεν ταιριάζει ο έρωτας ούτε σ' εσένα αλλά ούτε και σ' εμένα,αυτή είναι η αλήθεια που πονά. Δεν αντέχεις και δεν αντέχω τόση πίεση κι ούτε πλέον γίνεται να καταστρεφόμαστε τόσο πολύ.



(ξέρεις,αν κόψεις τις φλέβες μου,αντί για αίμα θα κυλήσει βότκα και τεκίλα.
κι αντί για δάκρυα θα δεις ένα χαμογελαστό πρόσωπο που μόνο ευτυχισμένο δεν είναι.)

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Η ζωή (δεν) είναι ωραία

Έχω ένα κόμπο στο στομάχι και μια θηλιά στο λαιμό που όλο και την νιώθω να με πνίγει περισσότερο. Ένα τιτανομέγιστο "φοβάμαι" πετριγυρίζει το κεφάλι μου κι ένα θέλω να γλιτώσω από εδώ,μου φωνάζει πιο δυνατά. Είναι τα νεύρα που κρατούσα,οι φωνές που κατάπινα πριν προλάβουν να ξεμυτίσουν από το στόμα μου,η θλίψη που έθαβα και προσπαθούσα να κρύψω από τον εαυτό μου. Ξεπέρασα τα όριά μου,η υπομονή μου τελείωσε και τώρα επικρατούν παντού ουρλιαχτά. Ένα μπουρδέλο. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω πιο ευγενικά. Έπρεπε να διεκδικήσω νωρίτερα όλα όσα μου αρκούν για να είμαι εγώ καλά και όσο νομίζω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα θα το κάνω.
Ρούχα πεταμένα,τασάκια γεμάτα γόπες,μπουκάλια αλκοόλ και μπύρες. Ξεσπάσματα σε λάθος άτομα και στιγμές που κάνουν τη ζωή μου να μοιάζει με ταινία τρόμου.
Η ζωή το ξέρω πλέον καλά πως δεν είναι ωραία. Έχεις πάντα σε κάποιον να απολογείσαι. Στους γονείς σου,στην κολλητή σου,στον γκόμενό σου,στον εργοδότη σου. Μα το χειρότερο απ' όλα,είναι να απολογείσαι στον ίδιο σου τον εαυτό. Να ζητάς τα ρέστα από εσένα ακόμα κι όταν δεν φταις και να θεωρείς πως για όλα υπαίτια είσαι εσύ. Είτε γιατί έπραξες λάνθασμένα και το μετάνιωσες,είτε γιατί είπες λόγια βαριά που πίκραναν ότι αγαπάς περισσότερο.
Αρνούμαι να συνεχίσω να ζω στο ροζ συννεφάκι. Η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας για την ατομική σου ελευθερία γιατί όσο κι αν μας αγαπάνε ή αγαπάμε εμείς,όλοι μόνοι μας πορευόμαστε εν τέλει. Υπάρχουν όμορφες στιγμές,σκοπός είναι να μην τις καλύπτει η ασχήμια της καθημερινότητας. Εγώ έχω μία φίλη που μου σκουπίζει τα δάκρυα,που με φιλά στο μέτωπο και που μου λέει πως μ' αγαπά σε στιγμές που δεν το περιμένω και ξέρω πια πως είμαι τυχερή. Που μου παίρνει αντιβίωση όταν είμαι άρρωστη και κοιμάται μαζί μου για να μη μείνω μόνη. Θέλω μόνο να μάθω σε ότι με γεμίζει και με ολοκληρώνει,να φέρομαι λιγότερο εγωιστικά και να δίνω περισσότερη σημασία και να μην ξεχνάω αυτές τις στιγμές.



ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
τι θα πω,τι θα πεις,τα λόγια δεν παίζουν ρόλο.
ο καθένας το δικό του θα κάνει.