Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Αιώνια δική σου

Και τον έβλεπα να χορεύει το ζεμπέκικο της Ευδοκίας και να τρίζουν τα πατώματα. Να χειροκροτάν όλοι μετά μανίας κι έγω να σκέφτομαι πως "ναι,είναι δικός μου". Γιατί εγώ τον έχω δει πάμπολλες φορές να το χορεύει,μα ποτέ μου δε βαρέθηκα να τον κοιτάζω βουρκωμένη και να χαμογελάω. Τόση περηφάνεια και τόση χάρα μέσα σε μόλις λίγα λεπτά.. Φαινόταν από τα μάτια του πόσο ένιωθε τη ζεμπεκιά. Σκέτη ανατριχίλα

Γιατί εγώ δεν βάζω κανέναν άλλον άντρα πάνω από εκείνον. Γιατί για εμένα είναι τα πάντα. Το Άλφα και το Ωμέγα της ζωής μου. Ο θησαυρός μου. Ο άνθρωπος που θα έδινα τα πάντα μου και ξέρω πως κι εκείνος το ίδιο. Γιατί ακόμα κι όταν θυμώνω και μ' ακούει όλο το τετράγωνο,εγώ μέσα στα μάτια του βρίσκω μια ατέρμονη ηρεμία κι ένα σ' αγαπώ που δεν μπορεί να βγει απ' το στόμα του.
Γιατί είμαι περήφανη,πολύ περήφανη για όσα έχει καταφέρει στη ζωή του. Γιατί εκτιμώ τις ώρες που παλεύει να μου εξηγήσει όσα η χαζομάρα της ηλικίας μου δεν μπορεί να κατανοήσει.
Γιατί είναι ο άνθρωπος που ξέρει πως να μιλήσει,που ξέρει πως να φερθεί. Που ενθουσιάζεται εύκολα σαν μικρό παιδί και χαμογελάει πάντα μέσα από την καρδιά του. Γιατί είναι ο πιο αληθινός άνθρωπος που έχω ποτέ μου γνωρίσει. Γιατί είναι τόσοι που τον θαυμάζουν,μα εγώ είμαι η μεγαλύτερη του θαυμάστρια.

Είναι εκείνος που μου έμαθε τη ζωή από την αρχή,που με εμπιστεύτηκε,που ακόμα και τώρα μου ανοίγει την πόρτα στο αυτοκίνητο για να περάσω. Που προλαβαίνει τις σκέψεις μου και με αγκαλιάζει με την κάθε ευκαιρία. Γιατί είναι σχολείο για μένα,και θα είναι πάντα σταθμός στη ζωή μου.



Γιατί όσο κι αν ψάξω άλλον τέτοιον άντρα δεν θα βρω!

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Έρωτας αλα ταράτσα

"Θα μιλήσουμε αύριο ή μεθαύριο ή τελος πάντων όταν βρω χρόνο από τη δουλειά."
Και παίρνουμε διαφορετικά λεοφωρεία. Εγώ για βόρεια κι εκείνη για νότια. Πριν προλάβω να μπω στο σπίτι χτυπά το τηλέφωνο. "Τελικά το σπίτι δε με χωρά. Η ταράτσα σου με θέα τα αστέρια όμως μου φαίνεται τέλεια ιδέα. Σου 'ρχομαι."


Κι έτσι καταλήγω και πάλι με την ίδια παρέα και με τα αστέρια που μας θαύμαζαν από ψηλά,να αναρωτιομαστε γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις -και συγκεκριμένα οι έρωτες- να ναι τόσο δύσκολες.
Έρωτες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ή καλύτερα που δεν έγιναν ποτέ σχέση.
Έρωτες εξ' αποστάσεως που η κούραση του πήγαινε-έλα τους κούρασε πριν προλάβουν να δοθούν ο ένας στον άλλον.
Έρωτες που η εμπιστοσύνη ήταν άγνωστη λέξη και η ζήλεια τους γκρέμισε ολότελα.
Κι είναι κι αυτοί οι άλλοι. Τα λεγόμενα απωθημένα που δεν τολμήσαμε ποτέ να ξεστομίσουμε ούτε καν στους εαυτούς μας. Που η σκέψη τους μας φέρνει δάκρυα στα μάτια και κάθε που βρίσκουμε πράγματά τους στο σπίτι μας,τα μάγουλά μας φλέγονται.

Είναι αυτά τα βράδια που αναρωτιέσαι αν του λείπεις ή απλά αν σε διέγραψε. Και κάποτε ήσουν σίγουρη για την απάντηση και τώρα πια αμφιβάλλεις.
Και παίζουν τα ίδια τραγούδια που ακούς κάθε φορά που είσαι ερωτευμένη,αυτά τα χιλιοακουσμένα και χιλιοτραγουδισμένα που δε βαριέσαι ποτέ.
Ψάχνεις να βρεις τραγούδι να απαλύνει τον πόνο σου και είναι αδύνατον αφού σε κάθε τραγούδι βρίσκεται εκείνος μέσα.
Και παραδέχεσαι πως σου λείπει και δε χρειάζεται να πιεις ούτε σταγόνα αλκοόλ γιατί απόψε μεθάμε μόνο από έρωτα.

Είναι αυτά τα ήσυχα Αυγουστιάκα βράδια που ο έρωτάς σου βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά και δεν ξέρεις πότε θα τον δεις,αν θα είναι σε 2-3 βδομάδες ή ένα μήνα. Φοβάσαι μην τυχόν καμιά τουρίστρια του πάρει τα μυαλά και την ερωτευτεί όπως κάποτε ερωτεύτηκε εσένα. Και τα μάγουλα σου φλέγονται από δάκρυα μόνο και μόνο από φόβο μήπως χάσατε ή θα χάσετε αυτό που τόσο καιρό είχατε χτίσει με κόπο και προσπάθεια.
Γιατί αυτά έχει ο έρωτας. Φοβάται. Υπομένει. Διεκδικεί και κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.
Δεν εφησυχάζεται. Δεν επαναπαύεται. Δεν κοιμάται τα βράδια προτού ανταλλάξουν καληνύχτα. Δεν είναι δεδομένος ποτέ. 

Κι ύστερα θυμάσαι όλες τις στιγμές που σου χάρισε ακόμα κι αν ήταν λίγες,για σενα είναι ο θησαυρός σου. Θυμάσαι τα έλα για λίγο που έγιναν πολύ. Θυμάσαι που πήγαινες κόντρα σε όλους και όλα μόνο και μόνο για να τον δεις. Που δεν κοιμόταν αν δε σε είχε αγκαλιά. Που στεναχωριόσουν όταν σου φερόταν διαφορετικά κι όχι τόσο γλυκά όπως συνήθιζε.
Θυμάσαι κι εσύ,όχι μόνο εγώ,έτσι δεν είναι;!

Κι αυτό το βράδυ στην ταράτσα με τη Μαρία καταλήγει με κλάμα γοερό και παράπονο.
Ή φόβο μήπως φύγει και κάποια μέρα ξυπνήσω χωρίς να δω μήνυμά του στο κινητό μου.