Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Έρωτας αλα ταράτσα

"Θα μιλήσουμε αύριο ή μεθαύριο ή τελος πάντων όταν βρω χρόνο από τη δουλειά."
Και παίρνουμε διαφορετικά λεοφωρεία. Εγώ για βόρεια κι εκείνη για νότια. Πριν προλάβω να μπω στο σπίτι χτυπά το τηλέφωνο. "Τελικά το σπίτι δε με χωρά. Η ταράτσα σου με θέα τα αστέρια όμως μου φαίνεται τέλεια ιδέα. Σου 'ρχομαι."


Κι έτσι καταλήγω και πάλι με την ίδια παρέα και με τα αστέρια που μας θαύμαζαν από ψηλά,να αναρωτιομαστε γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις -και συγκεκριμένα οι έρωτες- να ναι τόσο δύσκολες.
Έρωτες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ή καλύτερα που δεν έγιναν ποτέ σχέση.
Έρωτες εξ' αποστάσεως που η κούραση του πήγαινε-έλα τους κούρασε πριν προλάβουν να δοθούν ο ένας στον άλλον.
Έρωτες που η εμπιστοσύνη ήταν άγνωστη λέξη και η ζήλεια τους γκρέμισε ολότελα.
Κι είναι κι αυτοί οι άλλοι. Τα λεγόμενα απωθημένα που δεν τολμήσαμε ποτέ να ξεστομίσουμε ούτε καν στους εαυτούς μας. Που η σκέψη τους μας φέρνει δάκρυα στα μάτια και κάθε που βρίσκουμε πράγματά τους στο σπίτι μας,τα μάγουλά μας φλέγονται.

Είναι αυτά τα βράδια που αναρωτιέσαι αν του λείπεις ή απλά αν σε διέγραψε. Και κάποτε ήσουν σίγουρη για την απάντηση και τώρα πια αμφιβάλλεις.
Και παίζουν τα ίδια τραγούδια που ακούς κάθε φορά που είσαι ερωτευμένη,αυτά τα χιλιοακουσμένα και χιλιοτραγουδισμένα που δε βαριέσαι ποτέ.
Ψάχνεις να βρεις τραγούδι να απαλύνει τον πόνο σου και είναι αδύνατον αφού σε κάθε τραγούδι βρίσκεται εκείνος μέσα.
Και παραδέχεσαι πως σου λείπει και δε χρειάζεται να πιεις ούτε σταγόνα αλκοόλ γιατί απόψε μεθάμε μόνο από έρωτα.

Είναι αυτά τα ήσυχα Αυγουστιάκα βράδια που ο έρωτάς σου βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά και δεν ξέρεις πότε θα τον δεις,αν θα είναι σε 2-3 βδομάδες ή ένα μήνα. Φοβάσαι μην τυχόν καμιά τουρίστρια του πάρει τα μυαλά και την ερωτευτεί όπως κάποτε ερωτεύτηκε εσένα. Και τα μάγουλα σου φλέγονται από δάκρυα μόνο και μόνο από φόβο μήπως χάσατε ή θα χάσετε αυτό που τόσο καιρό είχατε χτίσει με κόπο και προσπάθεια.
Γιατί αυτά έχει ο έρωτας. Φοβάται. Υπομένει. Διεκδικεί και κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.
Δεν εφησυχάζεται. Δεν επαναπαύεται. Δεν κοιμάται τα βράδια προτού ανταλλάξουν καληνύχτα. Δεν είναι δεδομένος ποτέ. 

Κι ύστερα θυμάσαι όλες τις στιγμές που σου χάρισε ακόμα κι αν ήταν λίγες,για σενα είναι ο θησαυρός σου. Θυμάσαι τα έλα για λίγο που έγιναν πολύ. Θυμάσαι που πήγαινες κόντρα σε όλους και όλα μόνο και μόνο για να τον δεις. Που δεν κοιμόταν αν δε σε είχε αγκαλιά. Που στεναχωριόσουν όταν σου φερόταν διαφορετικά κι όχι τόσο γλυκά όπως συνήθιζε.
Θυμάσαι κι εσύ,όχι μόνο εγώ,έτσι δεν είναι;!

Κι αυτό το βράδυ στην ταράτσα με τη Μαρία καταλήγει με κλάμα γοερό και παράπονο.
Ή φόβο μήπως φύγει και κάποια μέρα ξυπνήσω χωρίς να δω μήνυμά του στο κινητό μου.

4 σχόλια:

  1. καλημερα!
    χαθηκες!
    χαιρομαι που εισαι καλα!
    ευχομαι να περνας ομορφα!
    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δύσκολο θέμα διαπραγματεύεσαι...
    Ο έρωτας δεν είναι εύκολο πράγμα..
    Όπως ακριβώς έγραψες, κυριαρχεί ο φόβος.
    ακόμη και κάθε μέρα να είστε μαζί, εσύ θα φοβάσαι... έτσι πάει δυστυχώς ή ευτυχώς.
    Όμως ο έρωτας είναι η απόδειξη ότι ζούμε, οπότε ας μην τον αποφεύγουμε..

    Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσες φορές έχω νιώσει την κατάσταση που περιγράφεις χωρίς την ταράτσα βέβαια...
    Θα έλεγα πως έτσι είναι ο έρωτας, αλλά πραγματικά δε το γνωρίζω, οπότε θα βάλω δίπλα και ένα ερωτηματικό...
    Έτσι είναι ο έρωτας; Γιατί σίγουρα έτσι τον ζούμε μερικοί...
    Καλά να περνάς! Σε φιλώ! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γειά σου κοριτσάκι μου!χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω μετά τόσο καιρό και που όλα εδώ είναι όπως πρίν..με έμπνευση και με εξαιρετική πένα!ο τραυματισμός της μαμάς μου με αποτραβηξε απο τον υπολογιστή μου και σας έχασα σχεδόν..ο ψυχισμός εδώ συγκλονίζει τις αισθήσεις και σε βάζει σε κατάσταση αναμονής τα αυγουστιάτικα φεγγάρια που ο έρωτας φτερουγίζει στις καλοκαιρινές ταράτσες...σου στέλνω την αγάπη μου και άπειρα φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή