Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

ΤΑ βράδια



Είναι τα βράδια που ξενυχτάμε μόνο από έρωτα.
Που καπνίζουμε ένα τσιγάρο στη σκέψη τους.
Που ακούμε τα τραγούδια που μας τους θυμίζουν.
Σ' αυτά τα βράδια δεν υπάρχει χώρος για στεναχώριες. Μονάχα λίγη νοσταλγία.
Λίγα "αχ και να ήταν τώρα εδώ μαζί μου" και πολλά "δεν υπάρχει αμφιβολία,είμαι ερωτευμένη".

Τους έρωτές σας να τους εξυμνείτε. Είτε έχουν φύγει,είτε είναι ακόμα εδώ.
Να τους θυμάστε με χαμόγελο και να τους γιορτάζετε.
Να νιώθετε ευλογημένοι που υπήρξαν και που τα κάνατε όλα πουτάνα στο βωμό τους.
Πιείτε ένα ποτήρι στην υγειά τους και ευχηθείτε από καρδιάς να είναι καλά.

Εβίβα στο πιο υπέροχο συναίσθημα.
Στον άνθρωπο που σας έμαθε να αγαπάτε.
Στον άνθρωπο που πεθάνατε για 'κείνον.
Στον έρωτα λοιπόν.
Ας πιούμε!

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

είναι αυτό το τσικ μέσα σου ~

Μου λείπει εκείνο το όμορφο γλυκό προσωπάκι που κάποτε γνώρισα και στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο πόνο θα μου προσέφερε απλόχερα στην κοινή μας πορεία. Αυτό το πρόσωπο που μετά από όλα όσα έχουν γίνει συνεχίζει να είναι σταθμός στη ζωή μου. Συνεχίζει να γεμίζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα και να βρίσκεται δίπλα μου με έναν καφέ τα πρωινά που μπαίνουν ηλιαχτίδες από το παράθυρο. Συνεχίζει να μου μαθαίνει πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πόσο σκληρή είναι η ζωή.
Μα εγώ,εγώ αυτό το μικρό πλασματάκι συνεχίζω να είμαι αισιόδοξη. Συνεχίζω να δίνομαι και ας φάω τα μούτρα μου μετά. Συνεχίζω να εκτιμώ ότι με διέλυσε γιατί εγώ κάποτε αυτό που με διέλυσε το έβαλα στη ζωή μου και το αγάπησα και δεν αγαπάς και ξε-αγαπάς κάποιον από τη μια στιγμή στην άλλη. Εγώ, συνεχίζω να χαμογελώ και να φανερώνω την καλή πλευρά του εαυτού μου. Δεν έχω χρόνο για μίση και αντιπάθειες -η ζωή είναι μικρή για να 'ναι θλιβερή μωρό μου.
Βεβαίως βεβαίως,συνεχίζω να είμαι με τα φεγγάρια μου. Το πιο κυκλοθυμικό άτομο που μπορεί κανείς να γνωρίσει. Ίσως και το πιο αξιαγάπητο -ναι είμαι και ψωνάκι και πολύ το χαίρομαι. Συνεχίζω να βλέπω ήλιο μέσα στη μουντίλα της Δευτέρας και να ψιθυρίζω στον εαυτό μου πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό.

Είναι κρίμα να εγκαταλείπουμε αμαχητί μια ολόκληρη ώρα της μέρας επειδή η προηγούμενη ώρα ήταν από τις χειρότερές μας. Η ζωή προχωρά και καλό θα κάνεις να βγάλεις τα φανταχτερά σου ρούχα από τη ντουλάπα. Καλό θα είναι να φορέσεις το πιο φωτεινό σου χαμόγελο και να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί. Μην αφήσεις το μυαλό να πλημμυρίσει από στενάχωρες σκέψεις και τους μίζερους ανθρώπους που θα συναντήσεις στο λεωφορείο,στο τραμ,στο μετρό να τους συνεπάρεις με τη χαρά και τη ξεγνοιασιά σου. Μην τους αφήνεις να χάνονται μέσα στα άδυτα της θλίψης και μη χάνεσαι ούτε εσύ,μουτράκι. Θυμήσου πως κάποτε ήσουν εσύ αυτή που παρακαλούσες να βρεθεί κάποιος και να σε πάρει μακριά από το βούρκο που μόνη σου αδυνατούσες να βγεις.








[μια μέρα θα ξυπνήσεις κι αν και έξω θα έχει μπόρα,εσύ θα βλέπεις ήλιο.


μόνο ήλιο εύχομαι στη ζωή σου,μουτράκι]

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

μια βόλτα είν' η ζωή!

Θέλεις να κάνουμε μια ανασκόπηση στο κοντινό παρελθόν σου; Ίσως όσα πω πονέσουν,μα σου υπόσχομαι πως ένα ποτήρι κρασί στο τέλος θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

Θα σου θυμήσω πόσοι δήθεν φίλοι έγραφαν την ταμπέλα "λάθος" στο μέτωπό τους και εσύ έμενες εκεί να τους αφήνεις κομμάτια σου,να τους φανερώνεις τον εαυτό σου για να έρθουν κάποια στιγμή να σε ξεμπροστιάσουν κι εσύ να μείνεις με ένα βλέμμα αχανές και να αναρωτιέσαι πως μπόρεσαν να σε προδώσουν.
Θα σου θυμήσω τους έρωτες που ξεκίνησαν με την πιο όμορφη βόλτα πλάι στην παραλία και που όλα στην αρχή έμοιαζαν ειδυλλιακά. Ώσπου τώρα είναι το πιο γλυκό σου λάθος που παραδίδεσαι όλο και περισσότερο,που αρνείσαι κατηγορηματικά να φύγεις,που τα πάντα στο μυαλό σου τριγυρνούν γύρω από το πρόσωπο και το όνομά του.

Γράψε λάθος. Δεν θα ξύσω άλλο πληγές. Δεν θα σου βάλω άλλο το μαχαίρι στην καρδιά. Μονάχα θα σου δώσω μια συμβουλή κι αν θέλεις ακολούθησέ την. Πάρε τα κομψά ποδαράκια σου και πήγαινε εκείνη τη βόλτα που τόσο ανάγκη έχεις χωρίς να το ξέρεις. Δε χρειάζεσαι τη συνοδεία του Λουδοβίκου για να πας μια βόλτα. Δεν θα σε περάσει κανένας για τρελή,να σαι σίγουρη γι' αυτό,όλοι κάποια στιγμή το έχουμε κάνει. Φρόντισε να μη σε ενοχλήσει κανείς,αφήνοντας πίσω κάθε συσκευή που θα εμποδίσει την ηρεμία σου. Δε χρειάζεσαι ούτε ζακέτες,ούτε μπουφάν. Δε χρειάζεσαι το μυαλό και την καρδιά,μονάχα δυο μάτια ανοιχτά για να βλέπεις πόσο όμορφος είναι ο κόσμος γύρω σου. Ο κόσμος που κάθε μέρα αρνείσαι να δεις μέσα σε υποχρεώσεις και δουλειές που νιώθεις ότι σε πνίγουν.

Κι όταν γυρίσεις σπίτι,θα δεις ότι θα νιώθεις κάπως καλύτερα,σαν να έχεις λυτρωθεί.
Τώρα που γύρισες βάλε και το ποτηράκι κρασί που λέγαμε κι ύστερα πέσε να κοιμηθείς χωρίς να σκεφτείς τίποτα.
Θα είναι ο καλύτερος ύπνος που έχεις κάνει ποτέ.



Και να θυμάσαι: η πολλή σκέψη δεν κάνει ποτέ καλό.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

όλα εκείνος ~

Θα ξεκινήσω με κάτι που ίσως δε γνωρίζετε. Είμαι ερωτευμένη. Αυτό που σίγουρα δε γνωρίζετε είναι ότι είναι η πρώτη φορά που νιώθω τι σημαίνει πράγματι έρωτας. Τι σημαίνει δύο άνθρωποι να γίνονται ένα,να κάνουν έρωτα και όχι σεξ,να εξαρτάται η διάθεση του ενός απ' του άλλου,να μην μπορούν να κοιμηθούν χωρίς καληνύχτα. Ίσως άργησα λίγο να το νιώσω αυτό το υπέροχο συναίσθημα,μα σημασία έχει πως κάποια στιγμή στη ζωή μου το βίωσε κάθε κύτταρο του κορμιού και της καρδιάς μου και σίγουρα δεν πρόκειται να το μετανιώσω. Άφησα πέρα κομμάτι της ανασφάλειας μου και αφέθηκα αν όχι ολοκληρωτικά -αρκετά. Έδειξα εμπιστοσύνη,έκανα υποχωρήσεις που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανα,έμαθα να κάνω υπομονή. Και όλα αυτά εγώ! Εγώ που είμαι η πιο εγωίστρια και πεισματάρα όλων των εποχών. Εγώ,το ίδιο το στραβόξυλο. Κοίτα να δεις πόσο μπορεί να σου βγάλει τον καλό εαυτό σου ένας έρωτας!

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να χωρίζουν και να αλλάζουν πόλεις και χώρες προκειμένου να ξεχάσουν τον άνθρωπο που είναι ερωτευμένοι. Να κλείνονται στους τέσσερις τείχους,να μη μιλούν σε κανέναν,να νοσταλγούν στιγμές. Να αδειάζουν τα μπουκάλια,να γεμίζουν γόπες τα τασάκια. Και εγώ να μένω εδώ,στον μικρόκοσμό μου. Να τους κοιτώ από μακριά,πίσω από τη μοβ κουρτίνα της ασφάλειας του σπιτιού μου και να τρέμω στη σκέψη πως κάποια μέρα ίσως να 'μαι εγώ στη θέση τους. Να φοβάμαι στον κάθε γερό τσακωμό μας μήπως τον έπρηξα πολύ και φύγει.

Φύγει. Κι εγώ τον τελευταίο χρόνο τον έχω και νιώθω ασφαλής. Και τώρα ξαφνικά αν τον χάσω,θα χαθώ. Και θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς Βασιλικής που τότε δεν καταλάβαινα γρι απ' όσα έλεγε και την κοιτούσα σαν χάνος.
" Κορίτσι μου,από έναν ουσιαστικό έρωτα δε συνερχόμαστε ποτέ."

Και τότε,όταν από το τόσο πάθος χωρίσουμε,εγώ θα αλλάξω χώρα,μη σου πω και ήπειρο. Θα κλάψω,θα πονέσω όπως αξίζει σε κάθε δυνατό έρωτα. Θα κλειστώ στον εαυτό μου,πιθανόν να ξαναρχίσω το κάπνισμα και μετά όταν νιώσω πως δεν έχω άλλα δάκρυα να βγάλω,θα πάψω να νοσταλγώ. Γιατί η νοσταλγία σε κάνει αδύναμο ενώ ο θυμός σε κάνει εγωιστή και δυνατό. Γιατί εν τέλει η ζωή είναι ένα αστείο και δεν κάνει να την παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.

Κι εσύ φίλτατε αναγνώστη θα μου πεις "Ρε κοπελιά πας καλά; Τι κάθεσαι και δηλητηριάζεις την ψυχή σου με υποθέσεις; Ζήσ' το κι όπου βγει. Και αν πονέσεις τόσο,εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε." Πολύ σωστά και εγώ τα ίδια θα σου έλεγα. Μόνο που ώρες ώρες ξυπνάει μια άλλη Birdy,που είναι γεμάτη από ανασφάλειες,που ζηλεύει κάθε θηλυκό που κινείται και παίρνει σβάρνα κάθε μπουκάλι κρασί που θα βρεθεί στο διάβα της και πίνει μπας και κοιμήσει επιτέλους τον κακό εαυτό της. 

Ας κοιμηθεί επιτέλους,με κούρασε.