Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Μόνο για 'κεινον μη μου λες.

Η διάθεση αλλάζει πιο γρήγορα και από τα τραγούδια στην playlist και τα δάκρυα μετατρέπονται σε ειρωνικά -σχεδόν εκνευριστικά χαμόγελα. Όχι,στο δωμάτιο δεν είναι κανείς,είμαι μόνη και γελάω υστερικά μπροστά από ένα άψυχο υπολογιστή σε ένα παντελώς άδειο και κρύο δωμάτιο κοιτώντας το ταβάνι.

Τα ψυχολογικά μου μαζί σου βάρεσαν κόκκινο,τα είχα που τα είχα από μόνη μου τώρα έχουν επιδεινωθεί ιδιαιτέρως. Κοροιδεύω το χάλι μου και γελάω με τον αστείο εαυτό μου. Αν ήσουν εδώ είμαι σίγουρη πως δεν θα με άντεχες ούτε λίγο,αλλά δεν είσαι και ούτε πρόκειται πια να 'ρθεις και δε με πονάει πια αυτό αλλά το ότι βγαίνω αργά και σταθερά από το όνειρο που νόμιζα πως ζούσα. Τόσο φθηνοί ήμασταν,τόσο εγωιστές,μήπως καθόλου ερωτευμένοι;

Λένε πως η καρδιά πάντα ξέρει αλλά μέσα μου γίνεται πόλεμος και δεν υφίσταται ούτε καρδιά ούτε λογική. Όταν κλείνω τα μάτια σκέφτομαι την τελευταία βόλτα στην παραλία και τα χέρια μας που τα σφίγγαμε όλο και πιο πολύ. Ήταν η μόνη φορά που ένιωθα πως η καρδιά μου είχε γίνει ένα με τη δικιά σου,θα ορκιζόμουν πως οι περαστικοί μας νόμιζαν για αθεράπευτα ευτυχισμένους. Αμ δε. Ήταν η τελευταία κοινή σελίδα του βιβλίου μας και έπρεπε τουλάχιστον να χωρίσουμε αγαπημένοι και να ξεγελάσουμε λίγο τους εαυτούς μας και τα μάτια του κόσμου -πόσο σιχαίνομαι την κλισέ αυτή φράση- πως όλα είναι καλά.

Όχι,δε γουστάρω να μου λέω ψέματα. Τίποτα και κανείς μας δεν ήταν καλά. Ρουφούσαμε τις μύτες μας και σκεφτόμασταν το πρώτο φιλί που το δώσαμε κάπου εκεί γύρω. Μη ρωτήσεις πως το ξέρω,πάντα γνώριζα τι σκεφτόσουν,δεν μπόρεσες ποτέ να μου κρυφτείς,όπως ούτε κι εγώ,τα μάτια μας μαρτυρούσαν όλα αυτά που προσπαθούσαμε να κρύψουμε ο ένας από τον άλλον. Μα μωρό μου,τελικά όλα όσα κρύβαμε μας φάγανε.

Ωραίες οι αναμνήσεις,ωραίες και οι γενέθλιες κάρτες που βρήκα ψάχνοντας κάτι άλλο στο συρτάρι και τα λουλούδια που μου 'χες χαρίσει τα αποξήρανα και στέκονται κι αυτά κάπου εδώ,στο χάος μου. Ωραία και τα δάκρυα που ρίχνω κάθε φορά που όλως τυχαίως πέφτω πάνω στις αναμνήσεις που μου έχεις αφήσει να με ταλαιπωρούν και να με αφήνουν ξάγρυπνη τα βράδια.

Όσο ήμασταν μαζί δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα περνάνε οι μέρες και δεν θα σε ακούω,δεν θα σε βλέπω. Νόμιζα πως με κρατούσαν αλυσίδες,μα τελικά αποδείχτηκαν κλωστές. Ναι,ήμασταν δυο άνθρωποι δεμένοι σε κλωστές,ένα τσικ έφτανε για να πλεύσουμε σε χωριστά λιμάνια,όλα μέσα στα κολλημένα μυαλά μας είναι αλλά κάθε φευγιό,για να το ξεπεράσεις θέλει προσπάθεια.

Κι εγώ κουράστηκα να προσπαθώ. Κουράστηκα να με πιέζω να μη σε σκεφτώ. Κουράστηκα να μιλάω με πάθος για 'σενα στους φίλους και να με μαζεύουν μετά απ' τα μπαρ. Κουράστηκα να παίζουν οι λέξεις με το μυαλό μου. Τις νιώθω να με κοροιδεύουν. Κι αυτά τα χαμόγελά μας στις φωτογραφίες,σκέτη ειρωνεία. Θέλω να φύγεις και την ίδια στιγμή θέλω να σε τραβήξω κοντά μου.

Εσύ όμως μην πιστέψεις ότι κλαίω για πάρτη σου. Ζούσα και πριν από εσένα και τα κατάφερνα μια χαρά και χωρίς την παρουσία σου. Μη νομίσεις ότι νιώθω μόνη στο κρεβάτι,ίσα ίσα απλώνομαι όσο θέλω και δεν τσατίζομαι καθόλου που λείπεις. Μη νομίζεις ότι έγινα χίλια κομμάτια για 'σενα και ότι καταστρέφομαι κάθε βράδυ ούτε ότι στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να σε ξεκλειδώσω. Ούτε ότι σε σκέφτομαι στη δουλειά,στη σχολή,στον καφέ,όχι εγώ πάω παρακάτω τη ζωή μου.

Και αν σε δω θα σου πω πως σε ξεπέρασα κι είμαι καλά,περνάω μια χαρά. Θα σου πω ότι ακόμη στον ύπνο μου φοράω την μπλούζα σου. Όχι,αυτό δεν θα στο πω,γάμα το.




Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

τα παιχνίδια της ζωής κι η απορία δώρο.


Είναι κάποιες μέρες βροχερές,μουντές και πολύ καταθλιπτικές που βρίσκεσαι κάπου στου διαόλου την κάλτσα και όσα ερεθμίσματα και να δέχεσαι,είναι αδύνατον να βρεις χαρτί και μολύβι ώστε να γράψεις όλες τις λέξεις που σου στοιχιώνουν ετούτη την ώρα το μυαλό. Οι αναμνήσεις σου παίζουν ζόρικα παιχνίδια και γελούν με το μυαλό σου. Λέξεις ακατάσχετες και προτάσεις δίχως καμία σύνταξη χοροπηδούν στο χάος του κεφαλιού σου. Σε εμπαίζουν,σε κοροιδεύουν οι σκέψεις κι αυτό σε τρελαίνει. Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι για να σωθείς,ψιθυρίζεις. Αντί γι' αυτό,μπαίνεις σε λαβύρινθους σκοτεινούς και αδιέξοδους.
Σχέσεις που φαίνονται σχεδόν ευτυχισμένες και καταλήγουν γελοίες. Αγάπη που αλλάζει συνέχεια μορφές,σε τρελαίνει και το γεγονός ότι μπορεί κάποτε να ξεχάσεις τη μορφή του. Δίνεις μάχη να κρατήσεις ακόμα τη φλόγα αναμμένη,μα ένα "φου" και σβήνει. Και πάλι ψάχνεις αναπτήρα να την ανάψεις και πάλι απ' την αρχή. Τι ήμασταν τελικά; Πόσο μικροί και άμαθοι μπορεί να υπήρξαμε εν τέλει;
Ο πληγωμένος εγωισμός παίζει κρυφτό με κάτι που κάποτε το ένιωθες να σου καίει το πετσί,την καρδιά και το μυαλό. Σου τσουρούφλισε όμως κάθε εκατοστό της ύπαρξής σου που πια είσαι αναίσθητη σε αυτά που έρχονται. Χάνεις ευκαιρίες γιατί θέλεις να θυμάσαι και καταλήγεις να ξεχνάς ακόμα πιο πολύ. Τι περίεργο παιχνίδι τελικά που είναι η ζωή; Πως αλλάζουν όλα τόσο εύκολα; Πως αλλάξαμε έτσι; Ερωτήσεις που δε γυρεύεις απάντηση,όχι πια. Πρέπει να σου αφαιρεθεί σύντομα η ικανότητα να σκέφτεσαι γιατί η ικανότητα του να νιώθεις στην αφαίρεσαν άλλοι,πριν λίγο καιρό και παλεύεις μάταια να την επαναφέρεις.
Τελικά από τίποτα δε βγαίνουμε αλώβητοι. Ποτέ. Βγαίνουμε με γρατζουνιές και περίσσια λύπη. Ψάχνουμε να βρούμε ένα μέρος άγνωστο για να ξεχάσουμε ή και να ξεχαστούμε και καταλήγουμε να θυμόμαστε πιο πολύ. Μία πόλη μεγάλη κι εσύ άγνωστος μέσα σε τόσους αγνώστους να προσπαθείς να βρεις τα κομμάτια σου στα λάθος μέρη. Κι όταν όμως πας στα σωστά μέρη και συναντήσεις τους σωστούς ανθρώπους θα ξέρεις να τους κρατήσεις;

Η κατάθεση.

Το σπίτι μοιάζει με φυλακή αλλά τελικά η αγάπη σου ήταν ακόμα χειρότερη φυλακή. Ήθελα να πετάξω αλλά μου είχες κόψει τα φτερά. Και τώρα κάθε που σε απομακρύνω ασυναίσθητα από τις σκέψεις μου,νιώθω τύψεις. Στην φυλακή μου όμως δε γυρίζω κι ας με πονάει που τώρα άλλους έρωτες κλείνεις στην αγκαλιά σου και μοιράζεσαι με άλλες τις καλημέρες και τις καληνύχτες σου. Δεν πληρούσες τα standards μου κι ούτε εγώ τα δικά σου. Θέλαμε ελευθερία κι οι δύο μα ποτέ δεν το καταφέραμε όσο κι αν προσπαθήσαμε.
Θέλω να πετάξω,θέλω να κάνω όσα δεν έκανα μαζί σου. Να ανακαλύψω άλλα πρόσωπα σε νέους προορισμούς που τίποτα να μη σε θυμίζει. Θέλω να πάω μπροστά γιατί εσύ με κρατούσες πίσω. Δεν θέλω να δοθώ -τουλάχιστον όχι ακόμη- σε νέες αγκαλιές που θα με ματώσουν και θα με απογοητεύσουν ξανά. Έχω κάνει αρκετά βήματα μακριά σου και συνεχίζω να κοιτώ μόνο μπροστά. Υπάρχουν όμως κι αυτά τα βράδια που θα θελήσω να σε ψάξω αλλά θα πιω λίγο και θα ξεχαστώ. Άλλωστε τα πρωινά πάντα είναι ωραία,και ας λείπεις εσύ,γυρνώ και βλέπω ήλιο και τον εαυτό μου τον βρίσκω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Τώρα με κάνουν άλλοι να νιώθω επιθυμητή και βρίσκω ξανά τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Βλέπω στα μάτια τους πως υπολογίζουν σ' εμένα και συμπαθούν όλα όσα εσύ δε συμπάθησες ποτέ σου κι ας υποστήριζες το αντίθετο,όπως για παράδειγμα τον αυθορμητισμό μου και την οπτική από την οποία έβλεπα το κάθετί. Δεν ήσουν ικανός να με κάνεις να νιώσω ευτυχισμένη,πάντα ένιωθα λίγη για εσένα και δε μου άξιζε. Προσπαθούσα μάταια να προσελκύσω το ενδιαφέρον σου και δεν μπορούσα να αντέξω που κοιμόμασταν χωριστά,εσύ όμως πάντα το άντεχες,μα πως μπορούσες; Χεσμένη με είχες εν τέλει.





-με πνίγει η αγάπη σου.
-αλήθεια; θα πάω εκεί που ξέρουν να κολυμπάνε.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Κάποτε όλα πετούν μακριά.


Μη μου πεις πως με αγαπάς.
Μη δακρύσεις καθώς θα σκέφτεσαι τις στιγμές μας.
Μην αναρωτηθείς ποτέ τι νιώθω πλέον.
Κουράστηκα να κοιμίζω την ανασφάλεια σου. Κουράστηκα ακόμη και να σε αγαπάω.
Σήμερα είδα ζευγάρι να μαλώνει στη μέση του δρόμου,κοπέλα να μαλώνει στο τηλέφωνο με τον δικό της και χάρηκα που δε βρισκόμουν στη θέση τους. Χάρηκα που τελειώσαμε γιατί έτσι έπρεπε.
Κι εγώ; Δεν θα σου πω ψέματα. Μπορεί να περνάω δύσκολα,μα βρίσκω τρόπους να ξεφεύγω. Βγαίνω πολύ. Καπνίζω λίγο. Γνωρίζω νέα άτομα και κρατώ μόνο τα θετικά τους,γιατί όλοι έχουμε ένα σκοτεινό εαυτό που προσπαθούμε να θάψουμε. Βγάζω την θετική πλευρά του εαυτού μου,προσπαθώ να κοιμίσω τη  λυπημένη και μελαγχολική. Αδράζω κάθε νέα ευκαιρία που μου δίνεται χωρίς τύψεις. Ξαναβρίσκω ότι έχασα μέσα στη σχέση μας. Γιατί μπορεί να 'σαι κομμάτι της καρδιάς μου,μα οι ευτυχισμένες στιγμές μας ήταν πολύ λίγες για να μας κρατήσουν μαζί.
Και για τις μουσικές και τα μέρη που μας θυμίζουν,τι έχεις να πεις; Τα σκέφτομαι και χαμογελάω και μόνο που υπήρξαν. Νιώθω τυχερή μέσα στον πόνο μου που τα έζησα.
Βάζω ένα ποτήρι κρασί και βγαίνω στο μπαλκόνι να θαυμάσω τα χρώματα του ουρανού. Αγκαλιάζω το άπλετο σκοτάδι που απλώνεται εμπρός μου. Χαιδεύω τις πληγές μου ελπίζοντας πως κάποτε θα γιατρευτούν. Μαθαίνω να ζω με το κομμάτι της καρδιάς μου που σου ανήκει και ελπίζω για αυτά που έρχονται. Άλλωστε ο ουρανός έχει πάντα τόση δύναμη που σε γαληνεύει και μόνο που τον κοιτάζεις.

Κανένας πόνος δεν είναι παντοτινός. Κάποτε όλα μέσα σου καταλαγιάζουν. Απλά θέλουν το χρόνο τους. Έχε υπομονή και πίστη.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

μην πουλάς έρωτα καθημερινά,φίλε

Άναψε τσιγάρο κι άκου να σου πω. Δεν κλαίω πια. Μην ανησυχείς. Θα το φιλοσοφήσουμε σήμερα.

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και μία τρέλα με βασικό συστατικό την αγάπη. Δεν μπορώ να φανταστώ την ύπαρξη ενός ανθρώπου που δεν ένιωσε ποτέ την αγάπη να αναβλύζει από μέσα του.
Ο έρωτας είναι το δεύτερο πιο όμορφο συναίσθημα όλου του κόσμου. Και με το δεύτερο αυτό βασικό συστατικό θα συνεχίσω.

Ο έρωτας φίλε μου,έχει τόση δύναμη ώστε να σε πετάξει στα ουράνια και με την ίδια δύναμη να σε ρίξει στα πατώματα. Αναπόφευκτο το δεύτερο τις πιο πολλές φορές. Δεν είναι όμως αυτός λόγος να μη ζούμε τον έρωτα. Ο φόβος δεν αποτελεί ποτέ τη λύση.
Θέλω να βλέπω ανθρώπους να είναι χωμένοι στα σκατά του έρωτα.
Ανθρώπους που δίνουν πολλά επειδή το θέλουν και όχι για να πάρουν ανταπόδοση. Άνθρωποι που να προσπαθούν να κρατούν τη σχέση τους και να περηφανεύονται γι' αυτήν.
Όμως μέχρι ένα μέτρο γιατί ο έρωτας δεν θέλει πολλή προσπάθεια. Ο έρωτας έχει μία δύναμη τεράστια από μόνος του. Όταν φτάσεις σε σημείο να ζητάς τα αυτονόητα,όταν δεν μπορείς να ανάψεις το πάθος,όταν νιώθεις ότι του άλλου του έχει τελειώσει,φεύγεις. Έτσι απλά όπως ήρθες.
Φεύγεις ακόμα και αν νιώθεις ότι σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα,ακόμα κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς πως ήταν η ζωή σου πριν από εκείνον,φεύγεις.
Όχι για να μην ρίξεις τα μούτρα σου,άλλωστε στον έρωτα ακόμη και αυτό επιτρέπεται. Φεύγεις για να αναζητήσεις κάτι καλύτερο και για να βρεις αυτό που σου αξίζει και σε κάνει να πετάς στον έβδομο ουρανό.
Είσαι αναγκασμένος να συμβιβαστείς στη ζωή σου με τόσα άλλα,αλλά όχι και με τον έρωτα. Αυτό πάει πάρα πολύ και απορώ κάποιοι πως το ανέχονται. Φύγε άνθρωπε για να βρεις αυτό που σε κάνει να ξυπνάς ευτυχισμένος κάθε μέρα και δε σου προσθέτει επιπλέον βάρος.
Όσο και αν πονάς τώρα,θα έρθει μία μέρα που θα αναρωτιέσαι γιατί κάπνισες τόσα τσιγάρα στη θύμηση του.

Ο έρωτας είναι απλά μαθηματικά. Ένα και ένα ισούνται με δύο. Όταν αρχίζει να φθείρει η ευτυχία σου,μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και φεύγεις και τότε μένει το πρώτο συστατικό,η αγάπη και αυτή μόνο όταν είναι αληθινή.

Και τουλάχιστον την αγάπη πολλοί τη νικάμε,μα όχι όμως και τον έρωτα.
Και αν καμιά φορά σε βρίζω από μέσα μου είναι μόνο από παράπονο που δεν κερδίσαμε στον έρωτα.